Het conflict in Domaine de Taintignies (een opvoedings- en huisvestinginstelling in de regio Doornik met 80 werknemers en 87 gehandicapte bewoners van Franse nationaliteit) heeft historisch lang geduurd en was symbolisch van groot belang. Sinds 18 februari jl. staakten de werknemers: er werd voornamelijk geprotesteerd omwille van de volkomen ontoereikende zorg door de besparingszucht van een misdadig management en omwille van de schandalige arbeidsvoorwaarden. Na 46 dagen strijd, werden uiteindelijk maatregelen getroffen om de werkgever te verplichten zich in regel te stellen met tal van punten die door de vakorganisaties waren aangeklaagd. We blikken in detail terug op deze exemplarische strijd met Catherine Boël, Gewestelijk Secretaris van de BBTK-SETCa Doornik.
Catherine Boël : “Op 6 februari hebben de vakorganisaties een verzoeningsaanvraag ingediend om de ontoelaatbare wantoestanden binnen de organisatie aan te klagen. De werknemers zaten al maanden op hun tandvlees door de extreme arbeidsvoorwaarden maar ook door de onmenselijke omstandigheden waarin de bewoners werden opgevangen. We hebben het dan over mishandeling, gebrek aan voedsel en materiaal als gevolg van frauduleus management en onvoldoende middelen die werden ingezet voor het welzijn van de mensen die binnen de instelling worden verzorgd. De directie en de werkgeversfederatie weigerden om deel te nemen aan deze verzoening, wat de stakingsbeweging heeft doen uitbreken die uiteindelijk 46 dagen heeft geduurd.”
U hebt een goed onderbouwd klachtendossier ingediend bij de Minister en bij Aviq (orgaan dat de toewijzing van erkenningen regelt in de sector van gehandicaptenzorg in het Waals gewest), dat een rapport heeft afgeleverd met doorslaggevende conclusies. Kunt u ons hierover wat meer vertellen?
C.B. : “Het dossier dat we bij de Minister hebben ingediend was zo dik als een archiefdoos. Het bestond uit 19 delen, waarvan het grootste deel gewijd was aan het welzijn van de bewoners. Bij Aviq hebben we een officiële collectieve klacht ingediend ondertekend door de stakende werknemers en door diegenen die de staking steunden. In zijn conclusies heeft Aviq uiteindelijk erkend dat 98% van onze klachten gegrond waren. Aviq stelde een waslijst op van opmerkingen en zaken die verplicht in orde moeten worden gebracht, zoals de aanwerving van een pedagogisch directeur, de aanwerving van extra personeel (6 voltijdse equivalenten). Op de laatste vergadering in het paritair comité begin april werd uiteindelijk een crisismanager aangesteld. Intussen trok de directie zich vrijwillig terug. Dit was een grote opluchting voor iedereen. Ondertussen werd het werk hervat.”
Hoe voelen de werknemers en u zich vandaag?
C.B. : “Wij zijn opgelucht maar waakzaamheid blijft geboden… De werknemers zijn diep geraakt door de beproevingen die ze net hebben doorgemaakt. Ze hebben blijk gegeven van een voorbeeldige vastberadenheid en solidariteit, en dat heeft zijn vruchten afgeworpen aangezien ze gehoor gekregen hebben. Het grote verschil met andere conflicten van hetzelfde type in de sector is dat de werkgever hier geen minimumdienst heeft ingevoerd. Voor elk van de werknemers betekent dit dus 46 dagen loon die ze echt kwijt zijn. Dat heeft een hechte band gesmeed tussen iedereen. Door de duur van het conflict kwamen ook de tongen los. De werknemers stonden al twee en een half jaar onder zo’n grote druk dat ze in stilte leden. Door het conflict kwamen al hun problemen aan het licht, konden ze zeggen wat ze dachten over de situatie en waren ze niet langer bang. De werknemers hebben het werk met opgeheven hoofd hervat. Ze waren blij om de bewoners terug te zien en omgekeerd.”
U zegt dat dit conflict bewijst dat de vakorganisaties een onontbeerlijk vangnet zijn voor de werknemers …
C.B. : “Ik kan me enkel inbeelden wat er gebeurt in gelijkaardige instellingen zonder syndicale afvaardiging, waar er ook financiële constructies zijn opgezet, werknemers onaanvaardbare arbeidsvoorwaarden hebben en waar het welzijn van de bewoners in gevaar wordt gebracht… De BBTK en de CNE waren het enige echte vangnet voor de werknemers en de bewoners. Nu moeten de politici ook hun verantwoordelijkheden opnemen om uitwassen en misbruik door frauderende bestuurders te voorkomen… De controles moeten worden opgevoerd, met name wat het gebruik van de door de overheid toegekende middelen betreft (ongeacht of ze Belgisch of Frans zijn). Deze strijd is een voorbeeld dat moet worden gevolgd in deze sector en in de andere Social-Profitsectoren. De werknemers moeten niet bang zijn om hun arbeidsvoorwaarden of onaangepaste of onvoldoende zorg aan te klagen. Wij zullen altijd aan hun zijde staan. Geen plaats meer voor angst.”